“Leeg,” zo luidt het antwoord van de vriendin van Geert op mijn vraag hoe ze zich voelt. “Leeg… Sorry, ik kom waarschijnlijk over als iemand die het allemaal niks doet. Maar zo is het niet hoor,” klinkt het bijna verontschuldigend.
Nog geen vijf uur daarvoor is de vriend van Mariëlle omgekomen bij een tragisch ongeval. Sinds twee jaar is het stel gelukkig met elkaar.
In de hoek van de kamer staat een box. In het midden ligt een baby van enkele maanden oud. Hij ligt een beetje te spartelen, onwetend van de ingrijpende wending in zijn nog zo nieuwe en kwetsbare leventje. Zijn vader is er niet meer, later zal hij zich nooit herinneren hoe en wie zijn vader was. Het is een ontroerende gedachte, de blik op het ventje. Aan de muur, precies in zijn gezichtsveld hangt een foto van nog maar een paar weken oud. Vader, moeder en zoontje. “Onze eerste foto samen,” zegt Mariëlle zacht. Meer dan ooit heeft de foto een eeuwigheidswaarde gekregen.
De gesprekken verlopen met een lach en een traan. Tranen van verbijstering, van ongeloof worden afgewisseld met lachsalvo’s als er tijdens het gesprek toevallig stommiteiten van Geert naar voren komen. Weer verontschuldigt ze zich. “Ik zie gewoon alleen maar een waas voor me. Alsof ik het niet ben die dit is overkomen. Alsof er iemand anders hier met jou in gesprek is en ik dit van een afstandje bekijk…”
We bespreken de grote lijnen van de uitvaart die gaat komen en spreken af dat we de gedetailleerde invulling op een later moment zullen doen. In een ontspannen sfeer nemen we afscheid van elkaar. Het beladen gesprek dat ik vooraf had verwacht, blijkt eigenlijk het tegenovergestelde.
Zoals het vaak gaat bij uitvaarten van jonge mensen, groeit ook deze uitvaart met de dag. Meer mensen, meer sprekers, extra consumpties, toch nog extra wensen voor wat betreft vervoer, vrienden die een bijzonder eerbetoon willen brengen, noem maar op. Dat is dan ook de reden waarom we een dergelijke uitvaart zo ver mogelijk naar achteren inplannen, vaak op de laatste dag die de Wet op de Lijkbezorging ons toestaat.
In de dagen voorafgaand aan de uitvaart ontstaat er iets prachtigs. In een paar dagen tijd bouwen Mariëlle, de rest van de familie en ik een band op en de uitvaart krijgt steeds meer vorm en inhoud. We besluiten alles door een professioneel bedrijf te laten filmen, inclusief beelden vanuit de lucht. Voor die kleine man, over eeuwigheidswaarde gesproken.
Op de zaterdag van de uitvaart wordt de stoet ontvangen met vuurwerk. Aan weerskanten staan vrienden met fakkels. In een uitbundige sfeer wordt de rouwauto ontvangen. Mensen roepen, joelen en juichen zelfs hier en daar, alsof er een Olympisch kampioen is geland op het vliegveld. Ik noem het maar het nieuwe afscheid nemen. Dankbaarheid en het vieren van het leven voert de boventoon, waarbij het verdriet mar even op de achtergrond staat. Voor droefenis is nog voldoende tijd, zo lijkt het devies van vandaag.
De plechtigheid wordt zoals verwacht uitbundig met een lach en een traan. De zaal puilt uit en na afloop is het een bijna gênante gezelligheid. Als iedereen weg is, komt Mariëlle naar me toe. “Het was mooi, hè… De waarom-vraag zal bij mij altijd onbeantwoord blijven maar wat een mooi afscheid was het…”
Intussen komt de oppas aanlopen, met het kleine ventje in de kinderwagen. Hij slaapt. Niets heeft hij meegekregen van het afscheid, maar toch is het de meest ingrijpende dag in zijn nog jonge leven. Zonder dat hij zich dat realiseert.
Eeuwigheidswaarde. In de verte zien we nog twee opgelaten ballonnen, een witte en een rode. Ze zijn vooralsnog gestrand in een boom, wachtende tot de wind ze verder meevoert naar het onbekende.
[Tekst: Frank Snoei]